Het verhaal van Suze

Suze* dàcht dat het prima ging met haar...

*Suze is vanuit privacy niet haar echte naam. Deze is wel bekend bij de redactie.

Al jaren gelukkig getrouwd, kinderen die inmiddels het huis uit waren, een parttime baan bij een stichting voor ouderenzorg. Maar haar baan kwam op de tocht te staan. Er werd gereorganiseerd, Suze moest eruit en dat ging niet op een mensvriendelijke manier. Tijdens de WW periode vermaakte Suze zich met creatief bezig zijn voor zichzelf, met wandelen, dacht eraan om een bedrijfje te beginnen. Gelukkig werd Suze na enige tijd aangenomen bij een stichting die mensen helpt om zelfstandig te kunnen leven met een beperking. Het was een leuke baan met leuke collega’s. Alleen had ze na enige tijd, voor tijdelijk, een dubbele functie, dat betekende meer uren en meer stress. Ook privé was het een heftige tijd, een zwager overleed, haar man werd er bij een bevolkingsonderzoek uitgepikt en er speelden zich vervelende dingen af in het leven van haar zoon Jarno die het Syndroom van Down heeft. Daarnaast is het mantelzorger zijn, voor zowel Jarno, als voor haar dochter en schoonzoon intensief. Door al deze dingen werd het Suze teveel. Suze voelde zich moe, had geen fut en belandde in een burn-out. De burn-out maakte dat ze op zoek ging naar hulp. Ze kreeg een hapto-therapeut. Al gauw bleek dat ook het feit, dat Suze op 11-jarige leeftijd afscheid had moeten nemen van haar vader die overleed aan een hartaanval, bijdroeg aan het krijgen van de burn-out. Suze had dit verlies altijd weggedrukt omdat ze dacht dat ze daar geen last meer van kon hebben, omdat het al zo lang geleden was. De therapeut vroeg ernaar in het eerste gesprek, maar Suze wilde er niet over praten, angst voor een golf van verdriet hield haar tegen. Maar de therapeut sprak er wel over. Suze was de hekkensluiter in het gezin met vijf kinderen . Als kind van 11 jaar werd ze niet “gezien” in haar rouw, haar gemis, haar verdriet bij het overlijden van haar vader. De therapeut hielp haar de woede en het verdriet te uiten die haar jaren gevangen hadden gehouden zonder dat ze zich ervan bewust was.

Een burn-out is niet iets wat uit “het niets” komt en verdwijnt ook niet zomaar. Dat kost tijd, energie, moed en volharding. En toen Suze weer een beetje opkrabbelde werd ze door de bedrijfsarts van haar werk onheus bejegend, wat maakte dat ze het gevoel kreeg terug naar af te gaan. Het werd een tijd van frustratie, twee stappen vooruit doen en weer één stap achteruit. Een groot gedeelte van haar werkzaamheden in haar functie, die ze altijd met veel plezier had gedaan, was inmiddels overgenomen door een ander. Suze kreeg uiteindelijk geestdodend werk te doen wat haar helemaal niet lag. Suze wilde juist weer uitgedaagd worden in haar werk, maar daar werd geen ruimte voor geboden.
Uiteindelijk kwam er, in gezamenlijk overleg met haar werkgever, een overeenkomst om afscheid van elkaar te nemen. Suze was ook nog bezig om alles, in verband met het verlies van haar vader op jonge leeftijd, een plekje te geven en daarin werd ze steeds sterker.

Toen ze een keer belde met een vriendin, uitte ze de vraag wat ze nu toch moest gaan doen. Haar vriendin werkte al langer als vrijwilliger bij de Gift City en bedacht dat Suze heel goed bij de Gift City zou kunnen gaan werken zolang ze nog geen nieuwe baan had. Zo zou ze weer het “werkritme” op kunnen pakken, en wanneer dat een keer niet lukte, geen probleem. Ze hoorde dat ze bij de Gift City mocht zijn wie ze was en zich niet anders voor hoefde te doen.
Suze meldde zich aan en het eerste gesprek was als een “warm bad”.

Ze ging werken aan de balie en als secretaresse en genoot van de sfeer, van het niets hoeven, maar alles mogen ook al viel dat ook binnen bepaalde kaders. Suze moest vaak denken aan een liedje van Matthijn Buwalda: “Welkom in Hotel de Hoop”. (Op YouTube te beluisteren) Zo ervoer ze de Gift City. Een plek waar iedereen welkom is!

Naast het werk voor de Gift City, begon Suze na te denken over wat ze verder zou willen. Ze had een vriendin die voor zichzelf was begonnen in de uitvaartbranche. Haar vriendin vertelde dat het steeds vaker voorkwam dat familie bij een uitvaart wel graag een “in memoriam” wilde hebben van een overledene, maar dat zelf niet kon of wilde maken en voorlezen. Er waren tegenwoordig mensen die dat voor de families deden met een “uitvaartspeech”. Suze was er meteen door geraakt en dacht erover na. Ze hield van schrijven, van contact met andere mensen, van het “iets betekenen” voor anderen. Ze had in de tijd bij de Gift City de rust ervaren die nodig was om nieuwe energie op te doen, om weer plannen te kunnen maken, om helemaal tot zichzelf te komen. Suze wist dat haar tijd bij de Gift City niet lang meer zou duren, omdat ze een eigen onderneminkje op ging starten. Ze nam afscheid, met pijn in het hart, omdat ze ook zoveel lieve mede-vrijwilligers had leren kennen.

De Gift-City was een schuilplaats voor haar geweest. Het was een goede tijd geweest, maar ze was hersteld en begon aan een nieuwe uitdaging!